Testi Świt - Zeus

Świt

Nie potrzeba mi już więcej wrogów\nZa wiele czasu poszło na marne\nKiedy patrzę teraz na to bardziej z boku\nWidzę, że to było czasem gówno warte\nZa wiele przepychanek bez sensu\nTylko się szarpię w miejscu\nZamiast wykorzystać szansę\nZłapać tę falę i biec w przód\nDzień już tak nie jest dla nas łaskawy\nJak wtedy, gdy byliśmy dziećmi, wierz mi\nMamy teraz o wiele ważniejsze sprawy\nŚwiat się już z nami nie pieści, kiedy\nRano patrzę na swoją twarz w lustrze\nMówię sobie sam «masz dar, skup się»\nWeź się w garść i każdego dnia\nPracuj na ten plon, który zbierzesz pojutrze\nNiewiele osiągniesz w sekundę\nW tyle gasną ci, co sprzedają skórę\nPrzestań się dziwić, że masz ciągle pod górkę\nSkoro się pchasz na samą górę\nChcesz umrzeć? To możesz zawsze\nAle jaki to ma sens, skoro\nPewnego dnia to cię i tak dopadnie\nTo jest poza twoją kontrolą\nCo będzie jutro tego nie wie z nas nikt (nikt)\nBywa trudno, nim się wejdzie na szczyt (szczyt)\nNie jest za późno, póki tlen jest we krwi\nNie wiem co myślisz ty,\nmi jest żal tych zmarnowanych dni\nTy to nazwij jak chcesz, potrzebuję detoksu, rezurekcji\nPotrzebny mi lek, choć kropla porządku\nW morzu chaosu, który już mnie męczy\nMam dosyć już marnowania energii na bzdety bez znaczenia\nZbyt wiele rzeczy nie daje mi nic\nA tylko coś ze mnie zabiera\nZa moment mi stuknie trzydziestka\nI sam siebie pytam «co dalej?»\nNie jestem durniem z osiedla\nWiem, że mam talent\nDlatego tak łatwo się nie poddaję\nAle czasem już naprawdę w to wątpię\nGdy wkładam w to pracę, uwagę i forsę\nI chociaż udaję, że jest dobrze\nCzuję coraz bardziej to, że źle skończę, stop\nPotrzebny mi oddech\nBo naprawdę mnie to gówno zabije\nPotrzebuję siebie z powrotem\nI znam też niejedną osobę\nKtóra cieszy się z tego, że żyje\nPrzemierzyłem sam w najciemniejsze noce, największy las\nNie wiem, czy było warto, to nie przyszło łatwo\nAle teraz chcę wyjść na światło dnia\nCo będzie jutro — tego nie wie z nas nikt (nikt)\nBywa trudno, nim się wejdzie na szczyt (szczyt)\nNie jest za późno, póki tlen jest we krwi\nNie wiem co myślisz ty, mi jest żal tych zmarnowanych dni\nChcę ujrzeć świt, nie chcę umrzeć dziś\nChcę ujrzeć świt, nie chcę umrzeć, nie dziś\nChcę ujrzeć świt, nie chcę umrzeć dziś\nChcę ujrzeć świt, chcę ujrzeć świt, świt\nJeżeli byłeś tu, gdzie ja, albo nadal tu jesteś\nJeśli patrząc na siebie mówisz «To już nie ja, umarło coś we mnie i nic mi się nie chce»\nNim zaciśniesz tę pętlę na szyi\nPołkniesz te kilka tabletek w chwili\nKiedy cię dopada zwątpienie wylicz\nChoć jeden raz, kiedy świat cię zadziwił\nWiem, czasem to wredny skurwiel\nRaczej nie siedzi potulnie\nI kiedy już plecak masz pełen wkurwień\nDorzuci chętnie furie\nCóż, tak już jest\nNie szukam w tym głębszego sensu\nWkurwiam się też\nAle trzeba to przyjmować po męsku\nJak chce się przyglądać pięknu\nJak chce się oglądać w dzień\nCzasami trzeba pokonać sporo lęków\nCzasami dostać w łeb\nI to jest okej, chociaż czasem to trudne\nTo nas uczy pokory\nWszystko czasami i dla mnie jest szarobure\nTrzeba chcieć ujrzeć kolory\nCo będzie jutro — tego nie wie z nas nikt\nBywa trudno, nim się wejdzie na szczyt\nNie jest za późno, póki tlen jest we krwi\nNie wiem co myślisz ty, mi jest żal tych zmarnowanych dni\nChcę ujrzeć świt, nie chcę umrzeć dziś\nChcę ujrzeć świt, nie chcę umrzeć, nie dziś\nChcę ujrzeć świt, nie chcę umrzeć dziś\nChcę ujrzeć świt, chcę ujrzeć świt, świt\nCo będzie jutro — tego nie wie z nas nikt (nikt)\nBywa trudno, nim się wejdzie na szczyt (szczyt)\nNie jest za późno, póki tlen jest we krwi\nNie wiem co myślisz ty, mi jest żal tych zmarnowanych dni