Traduzione del testo della canzone Przylądek milczenia - Eldo

Przylądek milczenia (originale)

Coś uschło reanimować nie ma jak to truchło
Pusto, nawet w świeżej bryzie wciąż duszno
Słowa zamieniły się w nieczułe głazy
A emocje bezlitośnie zabrała nam woda z plaży
Marzysz?
Myślałeś, że za dwoje — błąd kolejny
Bo co masz?
W lustrze oczy znowu tylko swoje
Bierni, obojętność stawia przed nami bariery
I zaczynamy mówić do siebie z małej litery
Gdzieś pogubiliśmy się i nie pomogła nam Ariadna
A każdy zakręt w labiryncie prowadził do Minotaura
I objęci danse macabre, czysty żywioł nie ważna myśl żadna
Zła po nas, in flagranti duch strachu wylał wiadra pogardy
Zaraził wstydem na straży serc stanęły warty
Próbowały krzyczeć warszawskie skwery
My szeptaliśmy już do siebie tylko z małej litery
Czas wybija rytm odliczam mile świetlne
Myśli chcą postawić ciebie w złym świetle
Trafiony, dycha, róża odchodzi, Mały Książę zdycha
I kosmos znika i wszystko kurwa mać trafia szlag
I wracam dumnie, lecz z gołą dupą jak paw
Bo zatruwano dusze tak paskudnie, aż zwyciężył strach
Czujesz się durniem, fakt umiesz być szczery
I czasem myśleć o sobie z małej litery
W naszych słowach co raz mniej serdeczności żyje
A w zasadzie podtrzymujemy na siłę
Ostatni skrawek litości
Na stanie posiadania jaki mamy, resztki odpowiedzialności
Urok wspólnych konwersacji powoli ginie
Przykry obowiązek — dialog jak na egzaminie
I męczą słowa stając się co raz bledsze
Małe litery, które co raz bardziej gwałcą przestrzeń
Zaczyna nas wypełniać żal, zalewa nas
Stoimy obojętni wiemy, że nie ma szans
Odwracamy wzrok, przestaliśmy już próbować nawet
Uparte myśli w durnych, upartych głowach
Troskę zamieniamy w litość - potem umiera
Czułość zamienia się w puste przyzwyczajenia
Bliskość znika, powstają nowe bariery
Mówimy zza nich do siebie z małej litery
Trzymamy się za ręce ale jak dwa manekiny
Męczą nas wspólne godziny, cisza przynosi szczęście
Życzliwe twarze zastąpiła beznamiętna mina
I tak modlimy się o czas byle wytrzymać
I kiedy to się stało?
żadne nie pamięta już
Kiedy wspólne ja zostało za bramą
I nawet szkoda śliny i na bok maniery
I traktujemy siebie z małej litery
Od dzisiaj

(traduzione)

Qualcosa è appassito per resuscitare, non c'è niente come questo cadavere
Vuoto, anche in una fresca brezza, ancora soffocante
Le parole si trasformarono in massi insensibili
E le nostre emozioni sono state prese spietatamente dalla spiaggia
Sogni
L'hai pensato per due - un altro errore
Perché cos'hai?
Allo specchio, solo i tuoi occhi di nuovo
L'indifferenza passiva ci crea barriere
E iniziamo a parlare a noi stessi in minuscolo
Ci siamo persi da qualche parte e Arianna non ci ha aiutato
E ogni svolta nel labirinto portava al Minotauro
E abbracciato da danse macabre, puro elemento nessun pensiero importante
Male dopo di noi, in flagranti lo spirito di paura riversava secchiate di disprezzo
Ha afflitto i cuori con vergogna e le guardie stavano di guardia
Le piazze di Varsavia hanno cercato di gridare
Ci stavamo solo sussurrando in minuscolo
Il tempo batte il ritmo contando le miglia di distanza
I pensieri vogliono metterti in cattiva luce
Colpisci, respira, la rosa se n'è andata, il piccolo principe muore
E il cosmo scompare e tutto va all'inferno, cazzo
E torno con orgoglio, ma culo nudo come un pavone
Perché le anime sono state avvelenate così gravemente che la paura ha vinto
Ti senti uno stupido, sai come essere onesto
E a volte pensa a te stesso in minuscolo
Nelle nostre parole, vive sempre meno cordialità
E sostanzialmente lo sosteniamo con la forza
Un ultimo pizzico di pietà
In possesso che abbiamo, i resti di responsabilità
Il fascino delle conversazioni comuni lentamente svanisce
Un dovere spiacevole: dialogare come in un esame
E le parole stancano e impallidiscono
Lettere minuscole che violano sempre di più lo spazio
Il rimpianto comincia a riempirci, ci inonda
Restiamo indifferenti, sappiamo che non c'è possibilità
Distogliamo lo sguardo, abbiamo smesso anche di provarci
Pensieri ostinati in teste stupide ostinate
Trasformiamo la cura in pietà - poi muore
La tenerezza si trasforma in vuote abitudini
La vicinanza scompare, sorgono nuove barriere
Parliamo da dietro di loro a noi stessi in minuscolo
Ci teniamo per mano, ma come due manichini
Siamo stanchi delle ore insieme, il silenzio porta felicità
I volti gentili furono sostituiti da un'espressione impassibile
E così preghiamo perché il tempo duri
E quando è successo?
nessuno dei due si ricorda più
Quando l'io comune è stato lasciato dietro il cancello
E anche pietà per la saliva e le maniere a parte
E ci trattiamo in minuscolo
Da oggi